Roxy Dols over haar werk als Medisch pedagogisch zorgverlener

Wat heeft je gemotiveerd om medisch pedagogisch zorgverlener te worden?
Als kind paste ik al vaak op en werkte ik in vakanties bij kinderdagverblijven. Ik begon met de opleiding Pedagogisch Medewerker en studeerde daarna Pedagogiek op het hbo. 
Ik was nog jong en wilde me verder ontwikkelen. Toen werd een kindje van een vriendin ziek en kreeg leukemie. Dat maakte veel indruk op me. Ik wist dat ik graag van betekenis wilde zijn voor kinderen in kwetsbare situaties. Daarom liep ik stages en solliciteerde ik uiteindelijk bij Zuyderland, de plek die me het meest aansprak. Hier kan ik echt iets betekenen voor kinderen en dat geeft veel voldoening.

Hoe ziet jouw werkplek eruit en met welke collega’s werk je samen?
Op afdeling 14 heeft het pedagogisch team een eigen kantoor. We werken met een hecht team van acht collega’s. Klein, maar heel fijn! Tegelijkertijd maken we deel uit van een veel groter team. We werken nauw samen met onder andere (kinder)verpleegkundigen, kinderartsen, fysiotherapeuten, maatschappelijk werk en kinderpsychologen.
Het werk is breed en veelzijdig. We zijn onderdeel van de kindergeneeskunde, maar ondersteunen ook andere afdelingen, zoals de spoedeisende hulp of de intensive care.

Hoe ziet jouw werkdag eruit?
Geen dag is hetzelfde in dit werk. We hebben geen vaste planning, omdat het vak zo breed is. Onze diensten zijn van 07:00 tot 15:30 of van 08:00 tot 16:30. De collega’s die vroeg beginnen, starten op de dagverpleging en begeleiden kinderen bij operaties en andere medische (be)handelingen. Zij maken ook de eerste planning voor de klinische afdeling. Op basis daarvan verdelen we onderling wie waar het meest van betekenis kan zijn. Hier begeleiden we kinderen en ouders/ verzorgers bij (pedagogische) hulpvragen. 
We begeleiden ook de Eddie-poli, waar we samen met een speciaal team bloedafnames zo prettig mogelijk laten verlopen. Twee keer per maand is er de lachgaspoli. Hier krijgen kinderen lachgas om rustig te blijven tijdens een bloedafname.
Elke dag verloopt anders. Soms is er tijd voor een activiteit, soms niet. Soms werk je volgens planning, en soms moet je snel schakelen. Dat maakt het werk juist zo afwisselend!

Wat maakt jouw werkdag onvoorspelbaar of uitdagend?
De grootste uitdaging in mijn werk is het ad hoc schakelen. Soms word je ineens gebeld en moet je direct inspelen op een nieuwe situatie. Dat is niet altijd makkelijk, zeker als je net bezig bent geweest met een heftige casus. Dan moet je jezelf even resetten en volledig focussen op het volgende kind. Dat vraagt veel, maar maakt het werk ook afwisselend.
Wat het werk zo mooi maakt? Kinderen die angstig binnenkomen, maar uiteindelijk met een lach de afdeling verlaten. Dat geeft veel voldoening en maakt dit werk zo dankbaar.

Zijn er bepaalde rituelen of methodes die je toepast om kinderen en jongeren op hun gemak te stellen?
Voor mij is het altijd maatwerk. Ik kijk naar wat ik zie, hoor en voel en speel daarop in. Ik maak alles bespreekbaar. Als een kind gesloten is, vraag ik bijvoorbeeld: ‘Vind je het fijn om erover te praten, of juist niet?’ Zo stem ik af op de wensen en behoeften van het kind.
Iedere situatie is anders. Ik gebruik geen vaste methode, maar vertrouw op mijn ervaring en kennis. Zo kan ik elk kind op de juiste manier begeleiden.

Hoe betrek je ouders of verzorgers bij de zorg en begeleiding van hun kind?
Ouders zijn vanzelfsprekend betrokken bij de zorg. Wanneer ik een kamer binnenkom, richt ik me eerst op het kind. Zo zien ze mij meteen en weten ze dat ik er voor hen ben. Ik ga op ooghoogte zitten, maak een praatje over bijvoorbeeld hun knuffel of hobby’s en geef ik een complimentje over hun kleding. Dit helpt om een vertrouwelijke sfeer te creëren.
Als het kind niet zelf kan antwoorden, stel ik vragen aan de ouders. Zij kennen hun kind het beste en spelen een belangrijke rol in de begeleiding. Samen zorgen we ervoor dat het kind zich zo prettig mogelijk voelt.

Wat is een van de meest ontroerende of inspirerende ervaringen die je hebt meegemaakt in je werk?
Soms maak je heftige situaties mee. Ik heb een keer een kindje begeleid dat later is overleden. Dat was erg moeilijk en raakt je diep. Dit werk is niet altijd makkelijk, maar juist in zulke momenten besef je hoe belangrijk het is om er voor een kind en zijn familie te zijn.

Hoe ga je om met kinderen die veel angst of verdriet hebben in het ziekenhuis
Bij angst kijk ik altijd eerst waar deze vandaan komt. Heeft het kind een eerdere ervaring gehad die de angst triggert? Kunnen we daarover praten? Is er iets wat we anders kunnen doen? Bij verdriet vraag ik: ‘Wat maakt je verdrietig? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat je je beter voelt?’

Het belangrijkste is om te accepteren dat angst en verdriet er mogen zijn. Soms is het gewoon een uitlaatklep, en dat is helemaal oké. Niet alles in het ziekenhuis is leuk, en daar mogen we eerlijk over zijn.

Hoe blijf je jezelf ontwikkelen?
Als medisch pedagogisch zorgverlener volgen we regelmatig scholingen. Maar omdat ons werk zo breed is, leren we ook veel in de praktijk. Soms krijgen we nieuwe, complexe vragen, zoals: Hoe begeleid je een kind bij het bezoek aan een ouder die in coma ligt? In zulke situaties sparren we met collega’s en leren we van elkaar."
We hebben ook regio-overleggen met andere ziekenhuizen. Daar delen we ervaringen en inspiratie, wat helpt om ons werk steeds verder te verbeteren."

Zijn er innovaties of nieuwe inzichten in jouw vakgebied waar je enthousiast over bent?
Bij Zuyderland werken we voortdurend aan innovaties en verbeteringen. Ik ben zelf erg enthousiast over de Eddie-poli, die ik een fantastische aanvulling vind voor onze afdeling. Wij zorgen voor de voorbereiding en begeleiding bij de bloedafname, wat het proces voor kinderen veel minder spannend maakt. Vaak horen we achteraf van ouders en kinderen dat ze niet wisten dat dit mogelijk was en dat het op deze manier veel fijner verloopt. 
Ook de lachgas-poli vind ik een mooie toevoeging, omdat het de zorg voor kinderen nog comfortabeler maakt. Ik ben altijd op zoek naar manieren om onze afdeling verder te verbeteren. Wanneer ik nieuwe ideeën of technieken tegenkom, ga ik graag onderzoeken hoe we deze kunnen toepassen om de zorg voor onze patiënten nóg beter te maken.

Wat vind je het allermooiste aan je werk?
Wat ik het mooiste aan mijn werk vind, is dat kinderen vaak angstig en gespannen bij ons komen, maar na de handeling zeggen: "Was dit het?" Het is zo bijzonder om te zien hoe we hen kunnen helpen en hun ervaring zoveel minder eng maken. Het geeft echt voldoening om te merken dat we het verschil kunnen maken in hoe ze de zorg ervaren.

Als je één boodschap zou mogen meegeven aan kinderen of jongeren die naar het ziekenhuis moeten, wat zou dat dan zijn?

Bij een spannend moment: ‘neem je tijd’, ‘een stapje terug, vooruit of opzij..’ en ‘er is maar één die jouw tempo bepaald en dat ben jij’. 

Hoe sluit je jouw werkdag af en hoe zorg je ervoor dat je je werk niet mee naar huis neemt?
We doen regelmatig een intervisie met het team. Dit geeft ons de mogelijkheid om casussen te bespreken en van elkaar te leren. Als er iets is dat veel indruk maakt of ons blijft bezighouden, kunnen we dat gelukkig met het team delen. Dat zorgt ervoor dat we dingen van ons af kunnen praten. Thuis ben je snel weer met andere dingen bezig, en je leert vanzelf om werk en privé goed te scheiden.