De blog van Wendy: ‘niets is onmogelijk, je moet vooral in jezelf blijven geloven’
Toen ik een jaar of acht was en zelf onverwachts in het ziekenhuis terecht kwam was ik erg onder de indruk van het ziekenhuis-leven. Een verpleegkundige die destijds daar werkte, tekende een stipverhaal in mijn dagboek. Door de strip die zij in mijn kleine boekje tekende wist ik: ik wil verpleegkundige worden later als ik groot ben. Zo gezegd, zo gedaan!
Ik had destijds een bijbaantje bij het verpleeghuis waar ik hielp met de maaltijden en activiteiten. Niet veel later ben ik begonnen aan de helpende opleiding. Stap voor stap heb ik bereikt waar ik nu sta: HBO-verpleegkundige.
Zelfontwikkeling vind ik erg belangrijk en daarom heb ik ook de stap genomen om verder te leren. Daarnaast is het ook fijn om over de toekomst na te denken zo nu en dan, te onderzoeken wat je nog graag wilt in het werkveld en hoe je dat het beste kunt bereiken.
Door de jaren heen heb ik in diverse werkvelden onderzocht wat het beste bij mij paste. Van somatiek, psychogeriatrie tot aan psychiatrie. Toen ik tijdens mijn verpleegkundige opleiding tien weken stage in het ziekenhuis liep wist ik het zeker: ik moest en zou het ziekenhuis in als ik mijn diploma had behaald.
Ik wist dat ik het verpleeghuis ging verlaten en schreef een motivatie voor een vacature in het ziekenhuis. Een gesprek volgde en nog geen maand later stond ik dan echt op de werkvloer bij de GRZ. Ik voelde mij meteen als een vis in het water. Een leuk jong, verfrissend team en goed contact met diverse disciplines, wat voor mij belangrijk is om ook zo de beste zorg te kunnen leveren aan de patiënt. Mede door de goede samenwerking en open communicatie die er is.
Hier zag ik pas dat het verpleegkundige beroep veel meer inhield dan wat ik tot nog toe had gezien en geleerd. Ik mocht bij een werkgroep aansluiten en hierin ook meebeslissen hoe deze vorm te geven, om deze beter uit te voeren op de werkvloer om zo de kwaliteit van patiëntenzorg te kunnen verbeteren.
Op de GRZ wordt er gewerkt met een revalidatieplan bespreking (RPB), ook wel een multidisciplinair overleg genoemd. Toen ik pas op de afdeling werkte kwam dit nog niet zo goed uit de startblokken. Collega’s namen lang deel aan de bespreking, moesten veel administratie doen en daarnaast ook nog eens de patiënt en familie inlichten. Deze dag wilde liever niemand het RPB bijwonen. Samen met een collega kreeg ik de vraag om hier aandachtsvelders van te worden, leuk om te doen. Er werd een nieuwe instructie geschreven en collega’s werden ondersteunt daar waar ze hulp nodig hadden bij de voorbereiding, ook de overige disciplines werden meegenomen in de nieuwe aanpak. Doelen werden smart geschreven, actiepunten werden al op papier gezet en de notulist had minder schijfwerk. Inmiddels kunnen bijna alle collega’s en/of disciplines een RPB voorzitten en dat is mooi om te zien. Teamwork, want niet alleen de verpleegkundige maar ook de andere disciplines informeren nu de patiënt, familie en nemen ook de administratie voor hun rekening. Zo maken vele handen licht werk.
Hierdoor krijgen wij gezamenlijk de patiënten, door de goede observatie van iedereen die betrokken is, beter in kaart en verloopt het revalidatieproces een heel stuk fijner.
Zo kan de patiënt op de juiste manier aan zijn/haar revalidatiedoelen werken en met het juiste advies naar huis of een ander nazorgtraject in gaan. Hierbij houden wij zoveel mogelijk rekening met normen en waarden en respect voor de autonomie van de patiënt en bieden wij veilige en persoonsgerichte zorg.
Dus niets is onmogelijk, je moet vooral in jezelf blijven geloven. Soms is onderaan de ladder beginnen niet zo verkeerd, met de juiste motivatie en nog meer doorzettingsvermogen kom je er uiteindelijk wel op het punt dat jij graag wilt. Dus voor het geval je nog twijfels hebt, waar wacht je op?